พรสังกัจจายน์ ของจีน ที่จริงคือ "โป๊ยต่อฮ่อเสียง" ซึ่งแปลว่า พระย่ามใหญ่ ท่านมีชีวิตอยู่ในสมัยโหงวต่อ (ประมาณ 1,200ปีที่แล้ว) เป็นชาวอำเภอฮ่งห่วย แคว้นเม่งจิว (ปัจจุบันอยู่ในเขตมณฑลจิกกัง) ท่านเรียกตนเองว่า โค้ยจื้อ มีฉายาว่า เฉี่ยงเต็งจื้อ ลักษณะสูงใหญ่ พุงพลุ้ย อ้วนท้วนสมบูรณ์มาก และมีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอ ชาวจีนจึงถือว่ารูปของท่านเป็นสัญลักษณ์แห่งความสมบูรณ์พูนสุข ท่านเป็นพระนักปฏิบัติฝ่ายวิปัสสนาธุระเที่ยวธุดงค์ไปทุกถิ่น มักจะถือถุงย่ามผ้าใบใหญ่เพื่อใส่ของเครื่องใช้ต่างๆ ด้วย เหตุนี้ชาวบ้านจึงพากันเรียกท่านว่า พระย่ามใหญ่ (โป้ยต่อฮ่องเสียง) กล่าวกันว่าท่านสามารถรู้และทำนายเหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างแม่นยำ และมีวิธีการสอนธรรมะแปลกจากพระสามัญ โดยมักจะแสดงธรรมเป็นคำกลอนที่เป็นปริศนาให้ขบคิดกันเสมอ เมื่อยามชราภาพก็มีได้ป่วยเจ็บแต่อย่างใด นั่งเข้าสมาธิดับขันธ์ ณ บนแท่นศิลา ในวัดงักลิ่มยี่ ก่อนดับจิต ท่านได้ทิ้งปริศนาธรรมไว้บทหนึ่ง แต่งเป็นคำกลอนว่า

เมตตรัยไมตรีที่สุดคือไมตรีมีเมตตา

แบ่งภาคมาร้อยพันโกฏิเพื่อโปรคสัตว์

ทุกเวลาเตือนสติโลกย์ชนสารพัด

ไม่ขจัดอวิชชาเสียเองคือโลกย์ชน

ด้วยปริศนาธรรมบทสุดท้ายของท่าน ทำให้มีผู้ขบคิดและเข้าใจว่า ตัวท่านโป้ยต่อฮ่อเสียงที่แท้จริงคือ พระศรีอริยเมตไตรยโพธิสัตว์ แบ่งภาคมาเพื่อโปรดสัตว์ในสมัยหนึ่ง ปัจจุบันปฏิมากรของท่านจึงนับเป็นสังฆรัตนะอันควรแก่การบูชาองค์หนึ่ง