มาณพหนุ่มคนนี้เป็นบุตรเศรษฐี พ่อสุภ- มาณพเป็นคนขี้เหนียว ฝังทรัพย์ไว้ในดิน ไม่บอกให้ใครรู้จำนวนหนึ่ง เมื่อถึงแก่ กรรมลงไป สุภมาณพเป็นผู้สืบทอดมรดก ไม่รู้ว่าสมบัติมหาศาลส่วนหนึ่งพ่อฝังดิน แต่ที่เหลืออยู่ก็มหาศาล กินใช้ชั่วชีวิตไม่ หมด
โตเทยยพราหมณ์ ไม่ได้ทำบุญทำทานแม้ แต่ครั้งเดียว เพราะกลัวทรัพย์จะหมดตายไปเกิดเป็นสุนัขในบ้านของตน เพราะห่วงขุมทรัพย์ที่ซ่อนไว้ เช้าวัน หนึ่ง พระพุทธเจ้าเสด็จออกบิณฑบาตในเมือง เสด็จผ่านไปยัง คฤหาสน์ของสุภมาณพ สุนัขเห่าพระพุทธเจ้า พระองค์จึงตรัสเรียก มันว่า “โตเทยยะ เมื่อก่อนแกไม่เห็นความสำคัญของเรา มาบัดนี้ ยัง จะมาเห่าเราอีก แกจะไปเกิดในอเวจีแล้ว”
เมื่อสุนัขตัวโปรดใกล้จะหลับ ก็กระซิบถามว่า “พ่อ พ่อเอาสมบัติไป ไว้ที่ไหน” ทันใดนั้นสุนัขตัวโปรดก็ลุกขึ้น ร้องและกระดิกหางด้วย ความดีใจว่า ลูกชายจำตนได้แล้ว จึงวิ่งลงไปหลังคฤหาสน์ เห่าพลาง เอาเท้าคุ้ยดิน
สุภมาณพสั่งให้ขุดตรงนี้ พบสมบัติที่หายไปตามที่พระพุทธองค์ตรัส บอกจริงๆ เขาจึงไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ทูลถามข้อข้องใจ ๑๔ ข้อ ได้รับ วิสัชนาจนหายสงสัย จึงประกาศตนถึงพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งตลอด ชีวิต แต่บัดนั้นมา
41 ซอยพัฒนาการ 64 ถนนพัฒนาการ แขวงประเวศ เขตประเวศ กรุงเทพฯ 10250